Ngaji De Civitate Dei (Hanca Katilu)

Troy itself, the mother of the Roman people, was not able, as I have said, to protect its own citizens in the sacred places of their gods from the fire and sword of the Greeks, though the Greeks worshipped the same gods.

Augustinus nyebutkeun dina bagéan kaopat buku kahiji De Civitate Dei, sok sanajan euweuh bédana antara bangsa Troya jeung Sparta nyaéta nyembah ka déwa jeung déwi anu sarua tetep baé dina kaayaan perang mah pedang jeung seuneu leuwih mihak ka bangsa anu bisa disebut biadab. Hartina, para déwa saolah ngantep kitu baé kana rajapati anu tumiba ka jalma-jalma sok sanajan migusti ka pangéran-pangéran anu sarua.

Hal ieu tangtu baé bisa disebut paradoks, dua hal anu patukang tonggong antara kamaha-welas-asihan para déwa jeung sikep galakna. Naha jalma-jalma anu nyembah ka déwa dipaténi ku jalma-jalma anu migusti ka déwa anu sarua? Balahi politik samodél kieu mémang geus aya di luar pasualan kayakinan. Hartina kayakinan masih bisa dipandeurikeun tibatan pasualan politik.

Conto anu ampir sarua jeung kaayaan di luhur kungsi lumangsung dina sajarah Islam nalika Ibnu Ziyad maténi Husein. Saméméh perlaya, Husen ngomong ka Ibnu Ziyad: Naha urang-urang kudu nebar jeung ngagedékeun rajapati padahal antara kuring jeung dunungan anjeun (Yazid bin Muawiyyah) masih sakaruhun, Bani Hasyim jeung Umayah masih sakocoran getih? Ibnu Ziyad tetep gideug.

Husein nyarita deui: Masih kurang kénéh alesan yén kuring jeung Yazid téh sakaruhun, apanan kaula jeung andika masih saagama, sumujud ka Alloh anu sarua, ngagem kayakinan anu henteu béda? Dua hal anu ditawarkeun ku Husein: wewengkon kamanusaan nepi ka wewengkon ka-ilahian masih teu bisa nyegah jalma dina ngalampiaskeun angkara.

Kamangdang Augustinus jeung carita di luhur geus jadi réalita dina kahirupan di mana baé jeung jaman iraha baé, pasualan politik jeung kakawasaan jadi salah sahiji hal anu ngaruntagkeun sisi kamanusaan jeung kailahian. Ku pasualan politik jeung parebutan kakawasaan: jalma-jalma sanagara, saakidah, sabandéra, sakota, saturunan, jeung sakulawarga bisa nepi ka pahereng-hereng, papaséaan, jeung paagul-agul saha anu dirojong atawa didukung.

Augustinus méré deui conto paradoks diri jalma dina kahirupan, jauh saméméh Imperium Romawi ancur garéja-garéja dipinuhan ku harta rampasan, emas jeung kadaharan hasil tina ngajabel ti bangsa deungeun. Naon maksudna, tempat anu suci dieusian ku barang-barang hasil tina rampasan, lamun kudu diomongkeun mah mangrupa harta haram? Naon maksudna jalma ngadegkeun tempat-tempat ibadah - keur ngagungkeun anu Maha Kawasa – tapi ku harta meunang maok ti batur?

Dina kahirupan sapopoé –dina mangsa kiwari- loba pisan conto paradoks kahirupan jalma lamun dilenyepan kalawan daria jeung enya-enya mémang rasional. Contona: jalma-jalma ngawangun tempat-tempat ibadah, bahan-bahan anu digunakeun jeung dibutuhkeun taya lian kai hasil nuaran di gunung, keusik, semen, jeung bahan séjénna meunang ngagali ti bumi. Tempat-tempat ibadah digunakeun ku jalma-jalma keur ngagungkeun Alloh.

Dina hiji mangsa, balahi tumiba, usum katiga atawa halodo panjang, hésé cai, saterusna jalma-jalma ngadunga Kanu Maha Kawasa sangkan hujan diturunkeun, cai ulah dihésé-hésé. Padahal héséna cai dina usum halodo panjang téh salah sahijina dilantarankeun dituarna tatangkalan di gunung jeung leuweung anu tadi téa dipaké ngawangun tempat ibadah jeung imah.

Augustinus nyeratkeun deui: In fine, the gentle Greeks appropriated that temple of Juno to the purposes of their own avarice and pride; while these churches of Christ were chosen even by the savage barbarians as the fit scenes for humility and mercy. Hartina, pranata-pranata kaagamaan bisa dijieun alat kasarakahan jalm-jalma anu némbongkeun sikep soméah padahal siap nyekék ka masyarakat. Kaduana, pranata agama ogé bisa dijadikeun panyumputan ku jalma-jalma anu sabenerna biadab jeung kasar keur nyamunikeun kajahatanna.

Kang Warsa

Location:

Berbagi :